4 maja 1988 r. zmarł gen. Jan Mazurkiewicz „Radosław”, szef Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej. Podczas Powstania Warszawskiego dowodził Zgrupowaniem AK „Radosław”, które walczyło na najtrudniejszych odcinkach. W czasach stalinowskich był więziony i torturowany przez komunistów. Skazany na dożywocie spędził za kratami siedem lat.
Ukończył gimnazjum we Lwowie. Był członkiem Związku Strzeleckiego, a z chwilą jej utworzenia wstąpił do I Brygady Legionów Polskich. Podczas walk na froncie dostał się do niewoli rosyjskiej, z której udało mu się uciec. Walczył kolejno w szeregach II Korpusu gen. Józefa Hallera, POW oraz WP.
W 1922 r. przeniesiono go do rezerwy w stopniu kapitana. W maju 1930 r. wrócił do WP jako oficer zawodowy. Przed wybuchem wojny był oficerem sztabu Grupy Operacyjnej Dywersji „Zygmunt”.
Już w połowie września 1939 r. w Stanisławowie założył Tajną Organizację Wojskową, która w marcu 1943 r. scaliła się z AK. Początkowo był zastępcą płk. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”, szefa Kierownictwa Dywersji, a od 1 lutego 1944 r. szefem Kedywu. W powstaniu warszawskim dowodził najliczniejszym i najbardziej elitarnym Zgrupowaniem „Radosław”, walczącym kolejno na Woli, Starym Mieście, Czerniakowie i Mokotowie.
W sierpniu 1944 r. został poważnie ranny, mimo to dowodził podległymi sobie oddziałami, leżąc na noszach. Po upadku powstania uniknął niewoli i kontynuował działalność podziemną. W maju 1945 r. został delegatem na Obszar Centralny DSZ.
UB aresztował go 1 sierpnia 1945 r. i przekonał do ujawnienia podległej organizacji. Po miesiącu został zwolniony z aresztu. Stanął na czele Centralnej Komisji Likwidacyjnej AK. 8 września 1945 r. wystosował apel do żołnierzy podziemia o ujawnienie się i skorzystanie z amnestii. Niektórzy członkowie podziemia odebrali to jako akt współpracy z UB. 4 lutego 1949 r. został ponownie aresztowany przez UB. Przeszedł bardzo ciężkie śledztwo. UB bezskutecznie próbował zmusić go do obciążenia swojego byłego dowódcy gen. Fieldorfa „Nila”.
Po ponad czterech latach, 16 listopada 1953 r., został skazany przez WSR w Warszawie na karę dożywotniego więzienia. Wypuszczono go na mocy amnestii z kwietnia 1956 r. Został zrehabilitowany w 1957 r. Przez wiele lat pełnił funkcję wiceprezesa ZBoWiD.
W październiku 1980 r. komunistyczne władze awansowały go do stopnia generała brygady. W latach 1981–1983 był członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.
Zmarł 4 maja 1988 r. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Odznaczony m.in. Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari IV kl., Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari V kl., Krzyżem Walecznych (jedenastokrotnie). Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Jan Mazurkiewicz „Radosław” w DZIALE HISTORIA-KULTURA PAI
POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - KOPIOWANIE ZABRONIONE.
NAPISZ DO REDAKCJI - PODZIEL SIĘ WIADOMOŚCIĄ
Wyjątkiem jest uzyskanie indywidualnej zgodny redakcji, wówczas zgodnie z prawem autorskim należy podać źródło:
Polonijna Agencja Informacyjna, autora - jeżeli jest wymieniony i pełny adres internetowy artykułu
wraz z aktywnym linkiem do strony z artykułem oraz informacje o licencji.
Projekt w 2023 roku dofinansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
w ramach konkursu Polonia i Polacy za Granicą 2023
Publikacja wyraża jedynie poglądy autora/ów i nie może być utożsamiana z oficjalnym stanowiskiem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
